VIERING VAN ROZEN (Gedicht) [Intieme Elegie]

... nu, dat ik je rustig aankijk en ik de toppen van mijn vingers passeer
door de heilige gaten van je wervels,
wanneer ik ook mijn lippen dichterbij breng om je te verleiden en je weer tot leven te wekken
en eindelijk weten wie we zijn,
Oh, dat brute moment waarmee de vergetelheid binnenstormt, valt mijn aderen aan;
... en met deze duizeligheid, terwijl ik mezelf verklaar en een man word door je zonneduinen,
welke schaduwen en wat een verlatenheid wachten na de laatste kussen en het laatste zand,
wat een beving terwijl ik levende lichten en sterren door je baarmoeder verzamel,
en wat een sombere, afschuwelijke en vreselijke stilte roep ik op zodat je me niet hoort vechten
tegen de waarheid;
... en nee, ik weet niet waar ik de moordzuchtige hordes moet laten,
Ik weet niet waar het licht is, noch hoe ik vrede kan smeden van de pijn van de zee,
noch, noch deze gewoonte van mij, om tegelijkertijd rozen en dood te vieren.
***
Antonio Justel Rodriguez
https://www.oriondepanthoseas.com
***