GETUIGE VOOR DE VERVOLGING

Aan “Leona”, onze oude mastina, de geliefde en dappere zwarte hond, “mijn metgezel, mijn kleine zusje.”
***
[... door hoge trommelvliezen van mei,
De herder hing en hing Leona op aan de sterkste en hoogste stam van de bloeiende appelbomen,
en ik, geknield op de grond, of gehurkt, met verbaasde ogen, huilend:
die ene, degene met de iris gestrand en afgeleverd achter de kier in de deur]
***

…een wilde orkaan van naalden en brekers knarste in de lucht en schudde de boomgaard,
de wervels van de wereld en de uiers van bloemen;
De duisternis verspreidde zich zonder verder oponthoud, en doelloos en ongecontroleerd fladderden de liefde en de middag,
en dus de zwaan van het leven en de zwaan van de dood;
…dat niemand, niemand weet hoeveel pijn is,
dat niemand, dat niemand weet...!!!
…en wee, wee mij, want ik keer terug naar de beruchte spleet
en er komen nog steeds kinderen tevoorschijn met hun chroom en gebroken irissen,
op de grond liggen...;
…en nee, dit is niet weer een onheilspellende of andere kwelling,
wat moet je “plotseling rauw en rauw” laten;
…en nu, nu zie je,
Verdriet heeft niet meer voordelen dan een open gat voor de herinnering,
een mei van kinderen en vernietiging en deze afwezigheid die mij aandachtig observeert, mij volgt en achtervolgt,
degene die naar mij onderzoekt en mijn ziel verbrandt, degene die aandringt en gruwelijk levend is,
me stalken, me pijn doen en me pijn doen, me voor altijd in de gaten houden.
***
Antonio Justel
https://www.oriondepanthoseas.com